دژ تنهایی من

به خواهرم یک تمرین دادند، یک متنی بود که باید به یه شیوه خاصی توی آفیس می‌نوشت و من هر چه کردم نتونستم. هر چند که باهاش مشکل دارم و حرف نمی‌زنم باهاش ولی حس بدی دارم نتونستم کمکش کنم.

گاها توی ایام فراغت ( اینجا هم نمیدونم چرا تاکید میکنم ایام فراغت که فکر نکنن من مدام بیکار هستم و هیچ هدفی و مطالعه‌‌‌ای ندارم و به نحوی با نوشتن این کلمه میخواستم این منظور رو برسونم که من هدف دارم و با برنامه ریزی کار میکنم و بعد از انجام کارها وارد فضای مجازی میشم، همین که رک و پوست کنده منظور و حرفم رو زدم کافیه برام. اینجا دنیای خودمه) به فضای مجازی سر میزنم و دنبال افراد شبیه به خودم می‌گردم و سعی میکنم باشون ارتباط برقرار کنم چون حس میکنم تبادل نظر دو طرفه باعث میشه حس خوبی بهمون دست بده، اگه شما هم مثل من با کمال گرایی دست به گریبان هستی و حس میکنی کارهایی ک میکنی به هیچ وجه کافی نیست و حس میکنی بقیه و خصوصا خانواده واقعا و یا صرفا از دید نظر تو بهت باور ندارن و حس میکنی دنیا یک مسابقه هست و تو نباید از هم سن‌هات عقب بیافتی و علی رغم موفقیت‌هات توی زمینه‌های مختلفی که علاقه داری و علی رغم اهل مطالعه بودن و درس خواندن و ... حس خوبی نداری، خوشحال میشم اگه دوست داشته باشی ارتباط مشترک داشته باشیم از طریق تلگرام یا هر چیز دیگه ای، دختر یا پسر فرقی نمی‌کنه، اینجا رک و راست صحبت میکنم و به دنبال رابطه دوست پسر دوست دختر نیستم و صرفا دنبال دوستی شدیدا مجازی می‌گردم که راحت باشیم با هم و انرژی مثبت به هم دیگه تزریق کنیم.

تو ذهن منه درون گرای کمال گرا (تکرار میکنم اینارو که خودم رو بیشتر بشناسم، با اقرار کردن بهش می‌تونم توی مسیر درست پیش برم) مدام جنگ و دعوا هست، دعواهایی که با مادرم داشتم و به ظاهر دارم تقاص کارایی که می‌تونسته بکنه ولی نکرده و کارایی که نباید می‌کرده ولی کرده با من رو ازش پس میگیرم (کارهاش بعضی‌هاش اصلا چیز خاصی نیست و من هم میدونم خاص نیست ولی کینه و کدورت و منفی بافی اجازه نمیده خلاص بشم)، گاهی اوقات فکر‌های خیلی خیلی بیخود و مزخرفی به ذهنم میاد که شدیدا دور از انتظار هست و با اینکه میدونم چنین چیزی رخ نمیده ولی باز هم خیلی درگیر میشم، مثلا فکر خودکشی بخاطر بدست نیاوردن موقعیت اجتماعی مناسب (خودکشی برای کسی هست که چیزی برای از دست دادن نداره و هیچ هدفی دیگه براش بافی نمونده نه برای منی که تا دو سال بعد حداقل هنوز اهداف و برنامه ریزی دارم که باید بهش برسم که این از لحاظ کمال گرایی بد هست ولی از این لحاظ که هدفی برای زندگی دارم ارزشمنده).

گاهی فکر‌هایی ناجور به ذهنم رسوخ میکنه که اصلا وجود خارجی ندارن و همین وجود مجازی اون‌ها حتی منو زجر میده. امیدوارم زمانی فرا برسه که بر نیامده و گذشته بنیاد نکنم و در حال به معنای واقعی کلمه تکیه کنم.

هر وقت توی شبکه‌های مجازی فردی رو میبینم که در زمینه‌های مختلف علم بیشتری داره از من با توجه به کمال گرایی و عدم اعتماد به نفسم خیلی آزرده خاطر میشم اما بعد یادآوری می‌کنم که اینجا دنیای مجازی هست و آدم می‌تونه کوهی از نواقص خودش رو مخفی کنه.

مثلا متوجه شدم که شخصی حدود 40 ساله که مهندس هم هست مثل من نیازی نداره که حتما تمام کلمات انگلیسی توی یک کتاب مهندسی رو از حفظ باشه و حتی بعضی کلمات رو به فارسی معنی کرده در حالی که بخاطر کمال گرایی من تمام تلاشم رو کردم و تا به حال تمام کتاب‌های زبان اصلی که مطالعه کردم رو به طور کامل و حتی با مرور به کلماتش مسلط شدم ( در حالی که چنین چیزی نیاز هم نبود و انسان نیاز نیست کامل باشه و اینو می‌دونم ولی باز برای رضایت نفس خودم به خودم فشار میارم)

یا استاد زبانی که هنوز که هنوزه کتاب‌های گرامر رو می‌خونه و اونم با سطح لغات نه چندان بالا ولی با این حال خودش رو استاد زبان می‌دونه و تدریس می‌کنه (در حالی که باز هم بخاطر کمال گرایی من سطح لغات بالاتری از اون بلدم ولی باز هم لذت نمی‌برم و دست کم میگیرم خودم رو و تمام اینارو می‌دونم و متوجه میشم ولی باز آرامش در وجودم نیست)

یا مدرس نرم افزار Hysys (مخصوص مهندسی شیمی‌و نفت و گاز) که از تجهیزات فرآیندی به نسبت من به مراتب اطلاعات کمتری داره ولی تدریس می‌کنه اما من بعد از یک دوره تدریس حس میکنم خوب این نرم افزار رو بلد نیستم و باید حتما 0 تا 100 اون رو بلد باشم تا اسم خودم رو استاد بذارم.

یک خوبی کمال گرایی من اینه که حتما اون چیزی که به عنوان هدف نوشته میشه انجام میشه اما معایبش هم اینه که بعد از رسیدن بهش لذتی نمی‌برم. خودم رو مدام مقایسه می‌کنم و شدیدا از چنین چیزی رنج می‌برم. مدام یا در گذشته یا در آینده سیر می‌کنم اما خلاف چیزی هست که باور دارم.

به قول خیام نیشابوری : " از دی که گذشت هیچ از او یاد مکن / فردا که نیامدست، فریاد مکن / بر نامده و گذشته بنیاد مکن / حالی خوش باش و عمر بر باد مکن ".

از همین چند ساعت پیش که نوشتن رو در این تارنما آغاز کردم حس خوب تخلیه شدن به من دست داده.

هر وقت که احساس می‌کنم نیاز به کمی‌تفریح نیز در کنار مطالعه دارم و یا افکار سمی‌در هنگام تنهایی به من هجوم میارن یک اپیزود از سریال کمدی موقعیت (Sit-Com) آمریکایی Big Bang Theory رو می‌بینم. شاید کل سریال رو بیش از دو سه بار دیده باشم ولی این سریال واقعا میشوره می‌بره.

همیشه وقتی خوب به دور و برم نگاه میکنم، می‌بینم که محیط اطرافم چقدر تاثیر می‌تونه بذاره رو من. من هر چقدر هم بخوام مثبت اندیش باشم باز هم فکر‌های سمی‌اطرافیان (خصوصا پدر و مادرم که البته ناخواسته چنین امواج منفی رو برای من ارسال می‌کنند) روی من تاثیر بسزایی داره.

من سعی می‌کنم از منابع منفی فاصله بگیرم. مثلا توییتر رو کاملا حذف کردم چون همه توش آه و ناله می‌کردن. اینستاگرام رو صرفا از تاربرگ (پیچ)‌هایی پر کردم که مرتبط با علایقم باشن (زبان، مهندسی شیمی، ادبیات و کتاب) و خیلی هم کم سر میزنم.

کانال‌های تلگرامی‌عاری از هر گونه کانال خبری هستن و صرفا کانال‌های مورد علاقم رو دارم.

ولی آدم‌های اطراف خصوصا افراد نزدیک و عزیزانی که باهاشون زندگی می‌کنیم رو نمیشه حذف کرد.

من همیشه این رو سر لوحه قرار دادم: " گر نداری دانش ترکیب رنگ/ بین گل‌ها زشت یا زیبا مکن/ خوب دیدن شرط انسان بودن است/ عیب را در این و آن پیدا مکن " و آزرده خاطر میشم وقتی پدرم (پدری که خیلی برای من فداکاری کرده) با دیدن چهره یک فرد توی تلویزیون، شروع به ایراد گرفتن از فردی می‌کنه که ترکیب چهره اش بدست خودش نبوده.

من کانال‌های خبری تلگرامی‌رو حذف کردم که هیچ گونه خبری از فوتی‌های کرونایی بدستم نرسه (با آرزوی آمرزش) اما مادرم با صدای بلند وقتی پدرم از محل کار به خونه برمیگرده اعلام میکنه آمار رو.

با این حال بازم من راه و روش خودم رو دنبال می‌کنم.

" تو مگو همه بجنگ اند و ز صلح من چه آید؟ / تو یکی نه ای، هزاری، تو چراغ خود برافروز "